در هفته‌های پیش، عدم حضور پاسداران در مراسم رسمی‌ همچون هفته دفاع مقدس (از انقلاب اسلامی)، عید قربان، ۱۳ آبان (یوم‌الله انقلاب اسلامی دوم)، عید غدیر، رزمایش بجنورد و غیرو... دوباره بر همه یاران نظام ثابت کرد که کارمندان و افسران سپاه قاطعانه به رژیم پشت کرده اند.

سپس، تحریم سراسری ۹ دی‌ (روز حمایت از ولایت و ولی‌ فقیه)، تحریم سالروز ۱۹ دی‌ (اولین تظاهرات به نفع خمینی در سال ۱۳۵۷) و سپس تحریم اربعین حسینی، روزهای رحلت حضرت محمد، امام حسن و امام رضا نشانگر فروپاشی مشروعیت سیاسی نظام شد. وحشت آقازاده سر به آسمان زد و رژیم به مطرح کردن آلودگی هوا مملکت را تعطیل کرد تا بانک‌ها را ببندد و از فرار سرمایه‌ها که به فروپاشی اقتصادی می‌‌انجامد جلوگیری کند. در آن هفته، سران رژیم به این نتیجه رسیدند که چیزی به پایان رژیم نمانده در نتیجه تلاش لاریجانی برای تسخیر صندلی‌ مذاکره با آمریکا بیشتر شد.

در نتیجه، در دو هفته پیش، مقاومت و سر سختی رفسنجانی منجر به پیوستن سران سپاه (بی‌ سرباز)، حزب موتلفه و محسن رضایی به لاریجانی و ایجاد یک ائتلاف بزرگ‌ برای سرنگون کردن رفسنجانی شد.

در هفته پیش، آمریکا ترسید که این جنگ داخلی‌ در صدر نظام باعث سقوف رژیم کمربند سابی مورد نظرش شود. از راه سازمان اتمی‌ پیشنهاد مذاکره به گروه دولتی رفسنجانی داد. ائتلاف لاریجانی‌ها و سران بسیج میترسیدند، رفسنجانی به توافقی با آمریکا برسد، فشار خود را بیشتر کردند. رفسنجانی به حرکت انحرافی خود شدت بخشید. در اثر این تلاش دو دسته برای حفظ منافع خود، جمعی‌ دیگر از یاران پایین دستی‌ آنها که در نهایت فدا خواهند شد صحنه را ترک گفتند.

در این هفته، سران باید دست از دعوا بر میداشتند تا این افراد لازم برای ادامه بازیهای خود را آرام کنند تا آنها در کنارشان بمانند. ولی‌ در این هفته، رژیم مطمئن بود که با بایکوت سالروز مرگ امام یازدهم و سالروز تولد محمد (روز وحدت نظام) مواجه خواهد شد و دوباره به خطر خواهد افتاد. سران می‌بایست که تلاش خود را برای پیشبردن مهره‌های خود شتاب می‌بخشیدند. این برنامه در مورد صحنه سازی‌های آنها برای ایجاد آرامش در ضمن ادامه دعوای داخلیست.

در پایان پس از تفسیر این هفته، تحلیلی در مورد منشور فراخوان ملی‌ تقدیم میشود تا اشتباهات ۱۳۵۷ تکرار نگردد.